Mijn biologische vader stierf, en ik hoorde het pas drie maanden later.

Drie maanden geleden is mijn biologische vader gestorven. En ik kwam er deze week pas achter.
Er was geen berichtje, geen telefoontje, geen contact. Plots was daar het nieuws, in de vorm van een doodsbrief zonder de namen van zijn echte kinderen erop. Niet die van mij, niet die van mijn (overleden) zus. En ergens had ik dit natuurlijk ook niet verwacht, want hij had ons nooit erkend. Hij had een ander gezin, een ander kind opgevoed. Een dochter die wel op de doodsbrief staat.

Terwijl ik naar die foto kijk weet mijn lichaam meer dan mijn hoofd ooit zou kunnen begrijpen. De pijn gaat niet over wat er was, maar over wat er nooit is geweest. De pijn van een kind dat in de steek werd gelaten, dat niet gekozen werd.

En dan sta ik hier oog in oog met het feit dat ik geen afscheid kan nemen, terwijl er misschien nooit een ECHTE begroeting is geweest. Ook al is hij een paar keer heel kort in mijn leven geweest, ik heb nooit kunnen uitspreken wat ik wou uitspreken.

Nu moet ik beseffen dat hij dood is, en zelfs tot in zijn dood nog steeds onbereikbaar. Het voelt als een oude wond die opnieuw opengaat omdat het laatste restje hoop, dat het ooit nog anders zou kunnen zijn, nu definitief is gestorven.

Zonder verlangen naar contact, omdat hij het niet wou, omdat hij het niet kon,… dat zal ik nooit weten. Maar zelfs zijn doodsbericht zegt: ‘jij bestaat niet’. En dat snijdt diep in iets waar ik mijn hele leven naar heb gezocht. Erkenning, aanwezigheid, bestaansrecht.

Begrijp me totaal niet verkeerd. Ik neem het andere gezin, zijn vrouw en dochter, niets kwalijk.
Ik ben zelf ook opgevoed door een papa die wel voor mij koos, die mij zijn naam gaf, en daar ben ik dankbaar voor.

Maar mijn lijf ging wel in shock, bibberend, verstijfd verdriet. Huilend. Niet verhard, niet afgevlakt. Ik liet het binnenkomen zodat ik het een plek kan geven. In mijn lichaam, in mijn leven, in mijn familielijn. Niet om wat er was, maar om wat er nooit heeft kunnen zijn. Bevroren rouw.

Het is moeilijk om uit te leggen hoe het voelt wanneer iemand nooit je papa was, én toch je vader is. Hoe hij fysiek leefde, maar toch afwezig bleef. Hoe je tot je 2e levensjaar aan iemand gehecht bent, en hij dan verdwijnt. Maar soms even terugkomt, om dan weer te verdwijnen. Zonder ooit echt te begrijpen waarom.

Volgens mijn mama wou hij mij niet kennen. Misschien is dat waar. Misschien ook niet. Maar ik heb die waarheid lang gedragen. Tot ik systemisch naar mijn verhaal begon te kijken en begreep dat het iets was tussen hen waar ik toevallig tussenstond. Ik heb lang niet geweten dat hij mijn vader was, er waren zoveel geheimen en leugens. De voorbije jaren stond ik dan ook open voor contact. Zonder oordeel. En ondanks alles, wil ik vooral dankbaar zijn, want dankzij hem ben ik hier toch maar. Ook al heeft hij dat misschien niet erkend. Ik besta. Het heeft niets met mij te maken. Ik ben genoeg zoals ik ben.  

Dit verhaal is voor mij geen eenvoudig verhaal. Het is systemisch beladen en getekend door geheimen, loyaliteit, ontkenning, schaamte en schuld. Ik draag nu eenmaal een complex rouw- en traumaverhaal.

Ik deel mijn verhaal niet om medelijden op te wekken, ik deel het omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Dat er zovelen zijn die opgroeiden met een afwezige ouder, en die nu, als volwassene, nog steeds zoeken naar bestaansrecht zonder zich te veel te voelen.  Naar een plek waar ze gewoon mogen zijn.

·        Misschien niet op een doodsbrief;

·        Niet op een familiefoto

·        Niet in herinneringen

Maar wel in hun eigen lijf, in hun eigen verhaal en hun eigen leven.

Want het heeft niets met jou te maken. Jij, en ik, zijn goed zoals we zijn. Kiezen voor jezelf, voor erkenning, ook als die nooit meer kan komen van de ander…

…DAT IS WAAR JOUW VERHAAL BEGINT

Heb jij ook een ouder gemist die nog leefde? Zoek je nog steeds naar een plek waar je helemaal mag zijn? Ik zie je! Dit verhaal is voor jou! Voor wie opgroeide in afwezigheid en nu kiest voor erkenning.

Deel dit verhaal met iemand die dit ook moet lezen voor (h)erkenning.