De onzichtbare afdruk van mijn vader

De vaderwond – de pijn en leegte die ontstaat door de afwezigheid van een vaderfiguur of het ontbreken van erkenning – kan een onzichtbare kracht zijn die diep raakt. Het is een wond die zijn sporen nalaat in hoe we onszelf zien, hoe we relaties aangaan, en hoe we betekenis zoeken in ons leven. Net zoals de moederwond is de vaderwond vaak verbonden met transgenerationele trauma’s, waarvan de impact pas veel later in ons leven zichtbaar wordt.

Mijn biologische vader was al verdwenen voordat ik hem goed en wel kon leren kennen. Toen ik twee jaar oud was, liet hij mijn moeder achter voor een andere vrouw. Hij had reeds een vorige vrouw en kind achtergelaten voor mijn moeder. Hij erkende me niet als zijn kind en bouwde elders een nieuw leven op met een ander gezin. Wat er allemaal wel of niet gebeurd is, weet ik niet en kan ik niet beoordelen aangezien ik er niet bij was. Mijn ouders hebben het recht hun eigen keuzes te maken en dragen daar ongetwijfeld de consequenties van. Of hij mij wel of niet wilde zien, is tot op heden onduidelijk.

In plaats van de vaderfiguur die ik nodig had, groeide ik op met een andere man die ik als mijn papa zag. Maar diep vanbinnen voelde ik altijd een afstand, een leegte, alsof er iets niet helemaal klopte. Die leegte voelde ik niet alleen in mijn band met mijn ‘papa’, maar ook in de connectie met zijn familie. Waar mijn broer een bepaalde verbinding ervoer, ontbrak die voor mij. Deze ontbrekende schakel zorgde voor verwarring en een gevoel van isolatie dat ik als kind niet helemaal kon plaatsen. Dit kwam vooral omdat mijn biologische vader een ‘geheim’ was binnen onze familie. Mijn broer en ik ‘mochten’ dit niet weten.

Als kind voelde ik al dat er dingen waren die ik niet begreep. Mijn moeder had elke herinnering aan mijn biologische vader uit de albums verwijderd, maar kleine aanwijzingen bleven bestaan – zoals teksten in de albums. Tussen mijn tiende en twaalfde levensjaar begon ik zelf actief op zoek te gaan naar antwoorden. Een geboortekaartje met felicitaties van mijn biologische vader, Erik, en zijn vrouw Myriam was het eerste stukje van de puzzel. Een bevestiging van zijn bestaan, maar ook een bron van nog meer vragen.

Wie was hij? Waarom had hij ons verlaten? En wat betekende dat voor wie ik was?

Langzaam begon ik ook te begrijpen dat er een andere band was tussen mijn papa en mij dan tussen mijn papa en mijn broer. Na jaren van twijfels werd bevestigd dat ik niet zijn bloed was. En hoewel dit vermoeden klopte, deed het ontzettend veel pijn.

(Het verhaal over mijn papa en die unieke band is een ander verhaal – eentje voor een toekomstige blog, want ook daar ligt een diepe wond die zijn sporen heeft nagelaten.)

Op mijn twaalfde ontmoette ik mijn biologische vader voor het eerst. Wat ik toen voelde, is moeilijk te omschrijven, maar het ging een beetje van angst naar onzekerheid, naar nieuwsgierigheid en verwachting. Zoiets. Ik had me opgemaakt in mijn mooiste majorettekleedjes. Eerst had ik me opgesloten op het toilet, maar uiteindelijk kwam ik naar buiten. Ik wilde hem laten zien wie ik was, wat ik kon, hoe ik kon dansen, hoe mijn punten waren – als volwassene zie ik nu heel duidelijk dat ik hoopte op een vorm van erkenning. Maar die erkenning kwam niet. Hij sprak nauwelijks, rookte veel, en leek afwezig. Het voelde vreemd en ongemakkelijk, en na ons eerste contact heb ik hem jaren niet meer gezien.

Jarenlang deed ik alsof het me niet raakte, alsof het me niets uitmaakte dat hij niet in mijn leven was. Maar nu, als volwassene, begrijp ik pas echt hoe belangrijk die afwezigheid is geweest. Hoe groot het is om je afgewezen te voelen door je biologische vader. Wat de impact hiervan was op dat kleine meisje dat niet stopte met wenen toen haar papa op haar tweede verjaardag niet meer naar huis kwam. Het meisje dat een papa’s kindje was in de eerste twee levensjaren.

Die afwezigheid heeft een blijvende indruk op me gemaakt. Erkenning kreeg ik nooit, en dat creëerde een diepe bewijsdrang in mij – de constante behoefte om mezelf te bewijzen, om te laten zien dat ik ertoe doe, dat ik waardevol ben. Die drang beïnvloedt niet alleen mijn zelfbeeld, maar ook mijn relaties. Er is altijd dat knagende gevoel dat ik niet genoeg ben, dat ik altijd meer moet doen om erkenning te krijgen. Ofwel loop ik snel weg als het te dichtbij komt, want intimiteit is een groot werkpunt voor mij. En hoe meer iemand zich terugtrekt, hoe meer ik het wil.

Herken je jezelf hierin? Misschien merk je dat de vaderwond je relaties beïnvloedt. Intimiteit kan een uitdaging worden, en je merkt dat je continu bevestiging zoekt bij anderen. Deze wond werkt op de achtergrond door – totdat je hem onder ogen durft te zien.

Het helingsproces van de vaderwond is uitdagend, maar ik wil je drie stappen aanreiken die je kunnen helpen om dichter bij jezelf te komen. Misschien bieden ze je net dat duwtje om met liefde naar je eigen verhaal te kijken.

1. Erken de pijn en geef de vaderwond bestaansrecht

Het begint met moed. Erkennen dat het gemis of de afwijzing van een vader invloed heeft, vergt namelijk dat je jezelf toestaat om pijn te voelen. Het is oké om het verdriet of de boosheid te voelen. Het is oké om toe te geven dat dit jou gevormd heeft. Door die gevoelens te omarmen, geef je de vaderwond bestaansrecht en daarmee ook de ruimte om te helen. Het gaat niet om schuld of kritiek, wel om erkenning van de realiteit.

2. Herken de invloed van de vaderwond op je zelfbeeld en relaties

De impact van een vaderwond gaat soms zo diep dat het een groot deel van ons gedrag stuurt – en niet altijd in ons voordeel. Vaak houden we zelf de sleutel van onze gevangenis vast. Vraag jezelf af: zoek ik steeds erkenning? Voelt intimiteit als een uitdaging? Wil ik mezelf steeds blijven bewijzen? Door deze verbanden te zien, geef je jezelf de ruimte om patronen te doorbreken en die goedkeuring niet langer buiten jezelf te zoeken.

3. Ontdek je eigen waarde en geef jezelf de erkenning die je verdient

Jouw waarde hangt niet af van goedkeuring van anderen. Jouw waarde is er simpelweg, omdat jij er bent. Dit besef brengt kracht en ruimte om jezelf echt te zien. Neem de tijd om te ontdekken wat jouw innerlijke stem zegt en omarm je eigen waarde. Het maakt je los van die erkenning die je in je jeugd niet kreeg.

En die je wel verdient! Liefs,

De onzichtbare schaduw van mijn vader blijft aanwezig, maar door naar binnen te kijken en stap voor stap te leren loslaten, ontdek ik steeds meer van mijn eigen kracht. Het helingsproces begint met kleine stappen – stappen die je dichter bij jezelf brengen en je eigen waarde zichtbaar maken.

Wil je zelf ook aan de slag met jouw vaderwond?

Ik heb een Checklist voor heling: De 3 sleutels bij de vaderwond voor je samengesteld. Hierin vind je reflectievragen en oefeningen die je helpen om bewustzijn te creëren en je eigen helingsproces op gang te brengen. Vul hieronder je e-mailadres in en ontvang de checklist vandaag nog