Mijn papa zonder bloedband

Sommige verbindingen gaan verder dan bloed. Ze worden gevormd door gedeelde ervaringen, groei, en de ruimte die we creëren om elkaar te leren zien en waarderen. Mijn verhaal is er één van complexe relaties en gemengde emoties – van verdriet, verwarring, en liefde. Dit is het verhaal van de vader die mij opvoedde, maar geen bloedband met mij had.

Rond mijn twee jaar verliet mijn biologische vader mijn mama en mij. Hij had mij nooit erkend als zijn kind en bouwde ergens anders een nieuw leven op met een ander gezin. Mijn moeder en hij hadden eerder al een dochter, Kelly, mijn enige zus in bloed, maar zij overleed tragisch kort na haar geboorte. Beiden kregen wij de naam van mijn moeder en het verhaal van Kelly is een belangrijk deel van mijn verleden dat ik nog verder wil uitdiepen.

Mijn moeder hertrouwde toen ik vier was met de man die ik ken als mijn papa. Hij gaf mij zijn naam en erkende mij als zijn dochter – iets waarvoor ik hem eeuwig dankbaar ben.

Er werd besloten om het bestaan van mijn biologische vader te verbergen. Dit werd mijn mama aangeraden en ze was niet sterk genoeg hier zelf een beslissing in te maken. Ze paste dingen aan in fotoalbums: foto’s werden verwijderd, maar teksten bleven staan. Soms stonden er namen die ik niet herkende of verwezen ze naar mensen die ik nooit had ontmoet. Dit bracht veel verwarring met zich mee. Later, tijdens therapie, besefte ik hoe de verantwoordelijkheid bij mij lag om het zelf te ontdekken in plaats van dat deze verantwoordelijkheid bij de ouders lag om dit te delen. Als kind voelde ik dat er dingen niet klopten, maar ik wist niet wat. Er was zoveel mysterie en geheim.

Mijn nieuwe vader werd ‘mijn papa’ en hij zal altijd als mijn ‘echte papa’ voelen ook al is het systemisch gezien niet correct in mijn familielijn. Maar gevoelsmatig is hij nu eenmaal mijn papa. Dit proces van ‘erkenning’ was op zichzelf al een rouwproces: Dat in DNA mijn papa iemand anders is.

Thuis was er ook het verschil in hoe hij mij en mijn broer behandelde. Zijn familie omarmde mijn broer meer, naar mij en mijn mama toe was er afstand. Mijn broer kreeg van onze grootmoeder bijvoorbeeld soms zakgeld als we kwamen, maar ik niet. Het voelde alsof hun aandacht vooral naar hem ging, als kind begreep ik niet waarom, maar het deed pijn.

Er waren ook vreemde, mysterieuze momenten. Rond nieuwjaar bezocht ik twee mensen waarvan ik pas later ontdekte dat het mijn grootouders waren van mijn biologische vader. Zij gaven mij dan geld, terwijl mijn broer minder kreeg. Het voelde verwarrend, alsof ik heen en weer werd getrokken tussen twee werelden die niemand mij uitlegde. Dit bracht een gevoel van isolatie en onbegrip.

Thuis merkte ik ook dat mijn papa mij anders behandelde. Hij noemde me weleens een “duivelskind” of een “straatkind.” Hij zag niet dat ik bepaald gedrag vertoonde omdat ik aandacht wilde – niet door me te bewijzen, maar door zichtbaar te zijn. Ik deed moeilijk, stak dingen uit, en stal soms, maar dit was mijn manier om te schreeuwen: Zie mij. Die ‘zie mij’ heeft lang mijn leven beheerst. Het is nog steeds een moeilijk punt, omdat ik op alle vlakken niet echt werd gezien, door zowel een moederwond, vaderwond als een stiefvaderwond.

Toen ik twaalf jaar was, ontdekte ik zelf het geheim na een eigen zoektocht. In mijn tienerjaren nam ik afstand van mijn papa en vocht ik tegen mijn eigen demonen, terwijl mijn mama tegen de hare vocht en mijn papa tegen de zijne. Niemand zag mij echt staan, dus ik kon gewoon wild mijn gang gaan. Tijdens de scheiding van mijn ouders huurde mijn papa een huis met enkel een kamer voor mijn broer, maar niet voor mij. Iets waardoor ik nog meer afstand nam. Wanneer ik daar bleef slapen, sliep ik op een matras op de grond in de kamer van mijn broer.

Mijn papa worstelde heel zijn leven met depressie en zware gevoelens. Hij leefde met de druk van verwachtingen in een katholiek gezin. Door de scheiding met mijn mama en het feit dat mijn mama een affaire had en die persoon in ons huis kwam wonen, deed mijn papa een zelfmoordpoging. Gelukkig hebben we hem op tijd kunnen redden, maar het maakte mij alleen nog bozer en afstandelijker. Ik voelde me ook ontzettend schuldig voor mijn aandeel in alles: hun scheiding, mijn verwijten… maar ik vocht mijn eigen strijd en nam van mijn ouders vrij veel afstand door nog meer ‘op straat te zijn.’

Toen hij op mijn negentiende kanker kreeg, veranderde alles. Het was direct duidelijk dat het palliatief was. De laatste 18 maanden van zijn leven hebben ons dichter bij elkaar gebracht. Ik trok bij hem in en zorgde voor hem. Voor het eerst voelde ik dat hij me echt zag, als zijn dochter. Hij sprak zijn spijt uit: dat hij me niet altijd de liefde had gegeven die ik verdiende. Dat hij mij anders had behandeld dan mijn broer.

De laatste weken van zijn leven waren intens. De kanker had zich verspreid naar zijn hersenen, en hij lag uiteindelijk een week in coma op de palliatieve afdeling. Zijn hart bleef vechten, ondanks eerdere hartaanvallen. De sociaal assistente en een zus van mijn papa adviseerden me om tegen hem te praten en hem gerust te stellen. Samen met mijn broer hield ik hem vast en verzekerde hem dat het goed was. Dat we voor elkaar zouden zorgen, en dat hij los mocht laten.

Op dat moment liet hij los. Het was een pijnlijk en mooi moment tegelijk. Ik voelde dankbaarheid, voor de liefde die we nog konden delen en dat hij eindelijk rust vond.

Mijn papa zal altijd mijn vader zijn, ongeacht onze bloedband. Zijn invloed op mijn leven is groot, niet omdat het perfect was, maar omdat hij ervoor koos om mijn vader te zijn én ik zijn dochter. Hij toonde me dat liefde niet altijd perfect hoeft te zijn en niet altijd uit DNA hoeft te komen. Hij was mijn papa, en dat zal hij altijd blijven. Onze band is een herinnering aan hoe complex relaties kunnen zijn – en hoe sterk ze kunnen worden, zelfs in moeilijke omstandigheden.

Ook met enkele mensen van zijn familie heb ik nadien, en nog steeds, mooie momenten en gesprekken gehad. Dat zal me altijd bijblijven ook al voel ik me nooit echt verbonden met hen als echte familie.

Ben jij ook opgegroeid met een vaderfiguur die geen biologische band met je had? Dan weet je misschien hoe verwarrend en rijk deze relaties kunnen zijn. In mijn blogs deel ik mijn over transformatie, familiesystemen en de kracht van verbinding, zelfs buiten bloedbanden om.

Mijn verhaal is uniek, maar ik weet dat velen van ons vergelijkbare wonden dragen. Heb jij ook een complexe band met een vaderfiguur – biologisch of niet, emotioneel of fysiek?

Download mijn gratis checklist: De 3 sleutels bij de vaderwond.

In deze checklist vind je reflectievragen en oefeningen die je helpen om bewustzijn te creëren en je eigen helingsproces op gang te brengen. Vul hieronder je e-mailadres in en ontvang de checklist vandaag nog.